شاعر می مانم

آسمان نگاه خسته من

خانه ی ابرهای باران زاست

نیستی و نبودنت تنها

غصه ی آفتابگردان هاست

در نبود تو سهم چشمانم

این یکی اشک آن یکی خون است

دستمالی که یادگار تو بود

مثل سدی مقابل دریاست

روی بال خیال می رفتیم

و تو گفتی همیشه می مانی

باز گفتی نترس باکی نیست

تا که هستیم و تا خدا با ماست