شاعر می مانم

گفتی: بیا!
گفتی: بمان!
گفتی: بخند!
گفتی: بمیر!
             
              آمدم ..
              ماندم ..
              خندیدم ..
              مُردم ..

و با دست های خالی
همین دو کوچه پایین تر
خودم را به خاک سپردم !
                               تنها ..

حالا دیگر چیزی به چله ام نمانده
باید خودم برای روزنامه تسلیتی بفرستم
و دعا کنم رهگذری، شبروی، جغدی
به قهوه و خرمای باد کرده از شب هفت
                              شبانه ناخنکی بزند !
و دعا کنم که بیشتر نگسلدم
تکرار این سوال بهت آگین:
یک مشت استخوان بی خاصیت بودم قبول
          اما ..
برای یک فاتحه ی خالی
                            همین دو کوچه پایین تر
                                                        راه دوری نبود
                                                                       بود ؟
از: پویان نوایی