شاعر می مانم

دیگر روز از سرم گذشته و
حوصله  از پیراهنم سر رفته
به خیابان می روم
شماره را می گیرم
و در ِ باجه را می بندم

                            (طبیعی ست که این جای شعر را نمی شنوید)

عکس را توی پاکت می گذارم
و آن را می بندم

                           (طبیعی ست که این را هم ندیده اید)

دیدم کسی مدام
پشت درخت ها پنهان می شود
به سایه ها می گریزد
و در انتظار فرصتی خلوت
با تپانچه ای در جیب
تعقیبم می کند
                            (رفتارش کاملا ً طبیعی ست)

او نمی داند
خودم استخدامش کرده ام!

از: گروس عبدالملکیان