شاعر می مانم

چون شفق گرچه مرا باده ز خون جگر است
                                                    دل آزرده ام از صبح طربناک تر است

عاشقی مایه ی شادی بود و گنج مراد
                                                    دل خالی ز محبت، صدف بی گهر است

جلوه ی برق شتابنده بود، جلوه ی عمر
                                                   مگذر از باده ی مستانه،که شب در گذر است

لب فرو بسته ام از ناله و فریاد،ولی
                                                   دل ماتمزده در سینه ی من نوحه گر است

گریه و خنده ی آهسته و پیوسته ی من
                                                   همچو شمع سحر،آمیخته با یکدگر است

داغ پنهان من از خنده ی خونین پیداست
                                                   ای بسا خنده که از گریه غم انگیزتر است

خاک شیراز که سرمنزل عشق است و امید
                                                   قبله ی مردم صاحب دل و صاحب نظر است

سرخوش از ناله ی مستانه ی سعدی ست «رهی»
                                                   «همه گویند ولی گفته ی سعدی دگر است»

از: رهی معیری