شاعر می مانم

و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد
و زمان چنبره زد کار به دستم بدهد

بی تو بی کار و کس ام وسعت پشتم خالی ست
گل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالی ست

تو نباشی من از اعماق غرورم دورم
زیر بی رحم ترین زاویه ی ساطورم

با تو ام ای شعر به من گوش کن
نقشه نکش حرف نزن گوش کن

ریشه به خونابه و خون می رسد
میوه که شد بمب جنون می رسد

محض خودت بمب منم، دورتر
می ترکم چند قدم دورتر

حضرت تنهای به هم ریخته
خون و عطش را به هم آمیخته

دست خراب است چرا سر کنم
آس نشانم بده باور کنم

دست کسی نیست زمین گیری ام
عاشق این آدم زنجیری ام

شعله بکش بر شب تکراری ام
مرده ی اینگونه خود آزاری ام

خانه خرابی من از دست توست
آخر هر راه به بن بست توست

از همه ی کودکی ام درد ماند
نیم وجب بچه ی ولگرد ماند

من که منم جای کسی نیستم
میوه ی طوبای کسی نیستم

گیج تماشای کسی نیستم
مزه ی لب های کسی نیستم

مثل خودت درد خیابانی ام
مثل خودت درد خیابانی ام

از: علیرضا آذر